Isang araw, binisita ako ni Edong habang nag-aararo ako ng bukid sa strawberry farm ni Ditseng Goya. Wala kasi kaming kalabaw kaya mano-mano kong binubungkal ang lupa.

Kababata ko si Edong. Aaminin ko, crush ko sya. Ang gwapo nya. Sya na yata ang pinaka-gwapo sa barrio namin.

Tumatagaktak ang pawis ko ng oras na 'yon habang nagbu-bungkal alas dose ng tanghali…

Sabi ni Edong…

“Tutulungan na kita.”

Ang sweet sweet nya pero ang sabi ko naman….

“Wag na, kaya ko ‘to.”

Hindi na sya nag-insist.

Kaya naman kinaya ko na lang. Para pitong ektarya lang naman ang strawberry farm ng aking ditse.

‘Yun nga lang medyo masakit lang sa likod at batok ng slight. Not to mention my legs. May kabigatan kasi ang 30 kilo na bakal na araro. Sabi ko nga kay Ditseng Goya…

“Ditse, sana makabili na tayo ng kalabaw, may kalyo na kasi ang nape at shoulder ko.”

Sabi naman ni Ditseng Goya…

“Pag-tyagaan mo muna Chuni, in 5 years, makakabili na ‘rin tayo kung maganda ang ani.”

Tuwang-tuwa ako non, kasi matatapos din pala ang hirap ko. 5 years lang naman. Kaya gumawa ako ng countdown, parang Pasko lang. 1,826 tulog na lang, may kalabaw na kami!

...............................

Dear Diary, hindi ko alam, may lihim din palang pagtingin sa akin si Edong.

Niligawan nya ako.

Dinadalhan nya ako ng dahon ng malunggay, talbos ng kamote, bulaklak ng kalabasa at alugbati. Ginagawa ko namang bulanglang o minsan ay diningding at sabay naming pinagsasaluhan.

Pero tutol ang aking Ditseng Goya sa aming namumuong relasyon.

“Hindi ka pa pwedeng mag-asawa Chuni! Kailangan ka sa bukid!”

Masakit sa dibdib Dear Diary.

Hindi ko naman tinatalikuran ang responsibilidad na mag-araro sa bukid kahit magkatuluyan kami ni Edong.

In fact, para pumayag si Ditseng Goya, ako na rin ang sumasalok ng tubig para idilig sa bukid mula sa ilog.

Hindi sa nagrereklamo ako pero effort ‘yon dear Diary.

Kasi mabigat yung timba ng tubig pero malapit lang naman ang ilog.

Sabi nga ng kaklase kong si Sigourney na nakarating na sa Maynila, parang Cubao hanggang Trinoma lang daw ang layo.

Cubao Ibabaw nga daw pala.

Habang sumasalok ng tubig, ina-aliw ko lang ang sarili ko sa pamamagitan ng pag-awit ng favorite song kong “Telephone’ ni Lady Gaga na madalas kong madinig sa radyo. Favorite ko nga ‘yung line na…

“I have got no service

In the club, you see, see”

Siguro mga 30 times na ulit ko lang kakantahin yung song bago ako maka-isang balik sa ilog. Again, not that I’m complaining ha.

Isang araw, in-intercept ako ni Edong upang kausapin. Sabi nya…

“Chuni, sumama ka na sa akin. Mag-tanan na tayo.”

Hindi ko sya masagot. Paano na si Ditseng Goya? Paano na ang bukid?

“Chuni, aalis na ‘ko sa lugar na ‘to. Kung hindi ka sasama, aalis akong mag-isa.”

Dear Diary, mahal ko si Edong. Hindi ko kayang mawala sya sa buhay ko. Kaya naman hindi ko na inisip pa ang galit ni Ditseng Goya. Nag-iwan na lang ako ng note sa balde ng tubig.

Ditseng Goya,

SohWeE p0uh! Sxuma2 nha aKho ke Edong. Xana pouh Mptawad me.

Love, Chuni

Alam kong maiintindihan din ako ni Ditseng Goya sa aking naging desisyon. Kaya kahit duster lang ang suot ko, sumama ako kay Edong sa Maynila.

Hindi man ako sanay sa buhay syudad ay kinaya ko dahil kasama ko ang lalaking mahal na mahal ko. Kahit mahirap lang, hindi ko ininda. At least unti-unti ng gumagaling ang kalyo ko sa batok at shoulder. Pero nami-miss ko pa rin ang pag-aararo.

Dear Diary, ang akala kong masaya at tahimik kong buhay ay nakatakda palang magulo.

Minsan kasi habang naglalaba ako, may dumating na lalaki sa aming bahay.

Si Dencio…

Tila ako namalikmata. Pagka-gwapo kayang lalaki.

“Nandyan ba si Edong?” tanong nya.

Sumagot naman ako. “Wala po Sir.”

Him: “Wag mo na akong tawaging Sir. Ako si Dencio, kumpare ni Edong.”

Me: “Ganon po ba. Nasa trabaho po sya.”

Him: “Siguro ikaw si Chuni ano?”

Me: “Ako nga po.”

Him: “”Wag mo akong po-puin.” Sabay abot ng kamay.

Kinuha ko ang kamay nya at nag-mano.

Him: “Oh, bakit ka nagmano?”

Me: “Ay, pasenysa na po, nataranta lang ako.”

Him: “Sabi na sa ‘yo, wag mo na akong po-puin eh.”

Me: “Ay sige po. Ay, sorry po. Ay, sorry pala. Hihihi.”

Him: “Ang ganda mo pala. Ang swerte naman ni Edong sa ‘yo.”

Me: “Hindi naman masyado. Hihihi!”

Him: “Sige, tuloy na ‘ko. Sabihin mo na lang kay Edong dumaan ako.”

Me: “O sige.”

At umalis na nga sya subalit kumindat pa. Hanngggwaappppo talaga Dear Diary. Akala ko si Edong ko na ang pinaka gwapo sa lahat pero may mas gwapo pa pala. Simula noon, hindi na nawaglit sa isip ko si Dencio. Parang nasasabik na akong makita syang muli.

Naguguluhan ako Dear Diary.

Hanggang isang hapon, dumating si Edong na kasama si Dencio. Mag-i-inuman daw sila sa bahay. Natuwa ako ng makita ko si Dencio. Pero nakaramdam din ako ng takot sa aking nararamdaman.

Nararamdaman ko ang mga lihim na pagtingin nya sa akin. Ilang beses nya rin akong nahuhuling sinusuklian ang kanyang mga tingin at ngiti.

Nang malasing si Edong ay nilapitan ako ni Dencio. Sinabi nya sa kin ang kanyang nararamdaman.

I’m so confused.

Kahit nandoon at nakatulog sa kalasingan si Edong ay naganap na nga ang pag-angkin ni Dencio sa sariwa at bubot kong katawan.

Oo dear Diary…

NAG-PAUBAYA AKO.

IBINIGAY KO SA KANYA ANG LAHAT-LAHAT.

Matapos nyang malasahan ang aking diningding ay nagwika sya…

Mahal na nya daw ako.

At kung maaari ay sumama na ako sa kanya.

Sinabi ko kay Dencio na naguguluhan ako. Mahal ko sya pero mahal ko rin si Edong.

Dear Diary, hindi ako sumama kay Dencio ng gabing ‘yon.

Pero iyon ang naging simula ng aming lihim na relasyon.

Pero gaya nga ng kahit anong lihim, nakarating kay Edong courtesy of our dalahirang kapitbahay ang paglalaro ko ng apoy with Dencio.

Kinompronta nya kami.

Subalit nakahanda rin si Denciong ipaglaban ako.

At pinag-awayan nga nila ang aking puso, ang aking pag-ibig.

Sinubukan ko silang awatin pero patuloy pa rin sila sa pagtutunggali. Ganoon sila ka serious makamit ang aking pagmamahal.

Nakaramdam ako ng konsensya Dear Diary.

Nasira ang kanilang pag-kakaibigan dahil lamang sa aking kagandahan.

Kaya habang nagpapalitan sila ng suntok at sipa, ako na ang kusang lumayo.

………………….

Ngayon, nandito ako muli sa bukid ng aking Ditseng Goya.

Balik sa malungkot at simple kong buhay. Balik sa pag-aararo ng bukid.

“Maraming salamat Ditse at napatawad mo ako. “

Ditseng Goya: “Sana ay madala ka na sa nangyari.”

Me: “Oo naman. Ditse, magkaka-kalabaw na ba tayo? Masakit kasi talaga sa likod eh .”

Ditseng Goya: “Kung hindi ka sana nag-tanan, malapit-lapit na. Ngayon, balik tayo sa 1,826 na tulog.”

The End.

………………..

Uuuuy, FICTION lang ‘to ha. Pantasya lang ng alibughang reyna.

Atin-atin lang. Baka hantingin ako nung dalawa at pagtulungang dyombagin.

Hahaha!